Berichten in deze discussie

Permalink Antwoord van Yvonne Welings op 14 November 2017 op 13.57

Een gekwalificeerd certificaat als bedoeld in artikel 1.1, onderdeel dd Telecommunicatiewet, afgegeven aan het publiek door een certificatiedienstverlener gevestigd in een derde land, heeft dezelfde geldigheid als een gekwalificeerd certificaat afgegeven door een in de Europese Gemeenschap dan wel een van de overige staten die partij zijn bij de Overeenkomst betreffende de Europese Economische Ruimte gevestigde

certificatiedienstverlener, indien:

a. de certificatiedienstverlener voldoet aan de in richtlijn nr. 99/93/EG van het Europees Parlement en de Raad van 13 december 1999 betreffende een gemeenschappelijk kader voor elektronische handtekeningen

(PbEG L 13) gestelde eisen en beschikt over een in het kader van een in een lidstaat van de Europese Gemeenschap Gemeenschap dan wel een van de overige staten die partij zijn bij de Overeenkomst betreffende de Europese Economische Ruimte afgegeven bewijs van toetsing als bedoeld in artikel 18.16, eerste lid Telecommunicatiewet, dan wel

b. een in de Europese Gemeenschap of een van de overige staten die partij zijn bij de Overeenkomst betreffende de Europese Economische Ruimte gevestigde certificatiedienstverlener die voldoet aan de eisen van richtlijn nr. 99/93/EG van het Europees Parlement en de Raad van 13 december 1999 betreffende een gemeenschappelijk kader voor elektronische handtekeningen (PbEG L 13) voor dat certificaat instaat, dan wel

c. het certificaat of de certificatiedienstverlener is erkend in het kader van een bilaterale of multilaterale overeenkomst tussen de Europese Gemeenschap dan wel een van de overige staten die partij zijn bij de Overeenkomst betreffende de Europese Economische Ruimte en derde landen of internationale organisaties;

Uit:

Wet van 8 mei 2003 tot aanpassing van Boek 3 en Boek 6 van het Burgerlijk Wetboek, de

Telecommunicatiewet en de Wet op de economische delicten inzake elektronische handtekeningen ter uitvoering van richtlijn nr. 1999/93/EG van het Europees Parlement en de Raad van de Europese Unie van 13 december

1999 betreffende een gemeenschappelijk kader voor elektronische handtekeningen (PbEG L 13)

(Wet elektronische handtekeningen)

Het lijkt me dat het certificaat zelf moet bewaren, heb je de nieuwe selectielijst nagekeken?

• ▶ Beantwoorden

Permalink Antwoord van jack karelse op 15 November 2017 op 10.46

lastig. Vraag is in hoeverre dit na verloop van tijd nog nodig is. Ik bedoel: als er op het moment van opmaak en ontvangst, het aangaan van de overeenkomst o.i.d. geen twijfel is over de authenticiteit van het stuk (door de handtekening met certificaat), waarom zouden we er later dan aan gaan twijfelen? 
Zou je kunnen volstaan met op een of andere manier documenteren van het verloop?

Op oudere documenten met natte handtekeningen ontbreekt ook nog al eens een bijbehorende naam en/of functie van degene die de handtekening heeft gezet. Hoe gaan we daarmee om? Wantrouwen we de authenticiteit van die stukken nu? 

• ▶ Beantwoorden

Permalink Antwoord van Erik van Hengel op 15 November 2017 op 11.08

Laatste punt van Jack is voor mij ook een trigger. Was laatst in een museum waar een schilderij hing van een internationaal zeer bekende schilder die later zijn oor afsnee. Een ieder vertrouwt er volledig op dat hij zelf het schilderij heeft gemaakt en heeft getekend....

• ▶ Beantwoorden

Permalink Antwoord van Marco Klerks op 15 November 2017 op 20.04

De Archiefregeling, art. 24, lid c, schrijft voor dat er over de digitale handtekening enkel metadata vastgelegd moeten worden. Deze praktische oplossing is verzonnen, omdat het bewaren van de digitale handtekening lastig is. Lees de toelichting er maar op na (vanaf onderaan op blz. 40):

"Met onderdeel c is ten opzichte van de Regeling geordende en toegankelijke staat archiefbescheiden een vast te leggen element toegevoegd, dat betrekking heeft op digitale handtekeningen. Hierover bestaat tot op heden in de praktijk veel verwarring. De digitale handtekening zélf hoeft ingevolge de Archiefwet 1995 niet te worden bewaard. Dat neemt niet weg, dat in voorkomende gevallen wel steeds de gegevens moeten kunnen worden herleid, bedoeld in onderdeel c, onder 1° tot en met 4°.

Eén van de doelen van de digitale handtekening is vaak om te kunnen vaststellen van wie een document afkomstig is. Het gaat dan om authentificatie van de opsteller(s) of afzender(s) van het document. Na controle en validatie van de handtekening verliest deze zijn rol en hoeft ten behoeve van archivering niet te worden bewaard. In de regel is validatie van een digitale handtekening na verloop van tijd niet meer mogelijk, enerzijds om technische redenen (niet meer te reproduceren), anderzijds om organisatorische redenen, omdat de gegevens over functionaris en bijbehorende handtekening niet meer beschikbaar zijn of gewijzigd.

Er kunnen echter andere redenen zijn, bijvoorbeeld juridische, om toch de digitale handtekening te bewaren. Ook in dat geval is er de plicht om de handtekening te valideren en moeten de validatiege- gevens zoals beschreven in dit artikel bewaard worden, omdat deze een bewijs zijn van wie het document wanneer heeft verstuurd."

• ▶ Beantwoorden

Permalink Antwoord van Gert op 20 November 2017 op 13.32

Ik denk dat je een Pades-4 moet gebruiken als je een timestamp wil 'refreshen'. Dwz, stel dat je vandaag een timestamp op een document zet, die over 5 jaar vervalt. Dan zal het document niet meer verifieerbaar zijn na deze 5 jaar. Met Pades-4 zou je na 4 jaar en 11 maanden gewoon een nieuwe timestamp kunnen zetten, zodat het opnieuw 5 jaar geldig is. Dit kan niet met Pades-2.

Moest je echter dat Pades-2 document op tijd in een qualified legal archive stoppen, dan maakt het niet uit dat die timestamp vervalt na 5 jaar, zolang je maar kan aantonen dat er niet geknoeid is met het archief.

• ▶ Beantwoorden

Permalink Antwoord van Yvonne Welings op 4 November 2024 op 13.47

Aandachtspunt: Hoe bewijs je een digitale handtekening als je pdf-bestand kapot is...

• ▶ Beantwoorden

▶ Antwoorden op discussie