Mijn professionele "roots" liggen in het bankwezen. Eigenlijk moet ik daar in deze tijd niet aan refereren. Ooit stond dat nog leuk op mijn CV, maar tegenwoordig zou ik me bijna gaan schamen. Het is maar goed dat ik allang geleden koos voor de publieke zaak. Er zijn ook overeenkomsten tussen banken en gemeenten. Want, iets specifieker over mijn arbeidsverleden: ik werkte lang bij de Rabobank. Zoals jullie ongetwijfeld weten is dat een club die bestaat uit enkele honderden lokale coöperaties die een halve eeuw geleden of zo besloten om samen te gaan. Samen sta je immers sterker. Samen kun je beter op tegen de grootbanken. Dat blijkt in tijden van crisis, zoals nu, nog meer dan in andere tijden.

Tot zover dit gratis reclamepraatje voor de Rabo. Waar wil ik nu naar toe?
Toen ik dus ruim tien jaar geleden koos voor een vervolg van mijn loopbaan bij de lokale overheid moest ik vaak terugdenken aan hoe ze het bij mijn vorige werkgever hadden georganiseerd. Lokaal doen wat je het beste lokaal kunt doen maar alles wat je - veel - beter centraal kunt organiseren, ook centraal aanpakken. Optimaal gebruik maken van je schaalgrootte. Zo niet bij de gemeenten. Nee, wij doen zoveel mogelijk zelf. Inkoop, bedrijfsvoering, automatisering, modernisering van de publieke dienstverlening: ieder vindt zelf het wiel uit. Dit wordt gerechtvaardigd onder het motto: met behoud van de lokale identiteit.

Zou het niet mooi zijn als we wat meer gaan doen als Rabo? Gewoon ervoor kiezen om niet zo eigenwijs te willen zijn? Zou dat niet echt burger- en vraaggericht zijn? Neem nou ons vakgebied, bij uitstek. Waarom vinden we we het midoffice-wiel allemaal zelf uit? Ik besef natuurlijk dat zo'n weg lang is. Maar als je er niet aan begint, kom je helemaal nergens.

Met die gedachte in het achterhoofd trof ik onlangs een aantal vakgenoten in het mooie 's-Hertogenbosch. We spraken daar af dat we ons samen gaan inspannen om een functioneel ontwerp voor recordsmanagement te gaan maken. Elders op BREED meer daarover.