Waar zouden we zijn zonder mensen als Alan Lomax, die in de vroege twintigste eeuw uitstervend muzikaal erfgoed op band zette en zo doorgaf aan de volgende generaties? Het symposium voor Theo Thomassen opende met deze muziek – gespeeld door een band met daarin de dochter en zoon van Thomassen. 

Het belang en de rol van archieven en de archivaris is de afgelopen 30 jaar flink veranderd, aldus sprekers Hans Hofman, Erik Ketelaar, Peter Horsman, oud-collega’s en generatiegenoten van Thomassen. Zij blikten terug op de toenemende rol van ICT op het vak(gebied) van de archivaris. Waarna Onno de Moor van Doxis een filosofische doorkijk gaf naar de nabije toekomst van de archieffunctie. Een toekomst die onzeker is, aldus De Moor, en waarin sprake is van zowel atomisering  als uniformering. Oftewel: digitale informatie verwordt tot ‘losse blokjes’ die door iedereen kunnen worden gebruikt, maar waarover wel afspraken nodig zijn. Zodat mensen in een virtuele samenleving kunnen bewegen als een zwerm vogels: als individu, maar ook kansrijk en beschermd door te bewegen als groep.

Een inzicht dat aansluit op met name het derde toekomstscenario voor de archieffunctie dat Archief 2020 in 2015 samen met de sector ontwikkelde, aldus symposiumbezoeker Robbert Jan Hageman van Archief 2020: “Uitgangspunt is dat de informatisering in 2025 is doorgedrongen tot in de haarvaten van de samenleving.” Hoe denkt de samenleving dan over betrouwbaarheid van informatie, privacy en een betrouwbare overheid? Is er behoefte aan een collectief geheugen en wat is de rol van de archivaris daarin? Dat waren thema’s die aan het einde van het symposium  aan bod kwamen, in de forumdiscussie met een nieuwe generatie informatieprofessionals. Met als mooie eindconclusie: laten we ons vooral niet verliezen in vergezichten. Niet afwachten als sector. Maar gewoon aan de slag gaan met wat er nu is en wat we nu zien.