Op 7 oktober 2020 deed de rechtbank Zeeland/West-Brabant hierover een uitspraak die twijfel creëert. Gezien de snelheid waarmee digitalisering zich ontwikkelt, zeker nu,  kan deze uitspraak dan ook niet onbesproken blijven.

Waarom deze uitspraak? Een onderneming gaat een lening aan, waarbij de (waarschijnlijk) enig aandeelhouder een borgstellingsovereenkomst aangaat tot zekerheid daarvan. De onderneming gaat failliet, de borg betaalt niet en beroept zich op de ongeldigheid van de digitale ondertekening. De kantonrechter wikt en weegt, en stelt de borg in het gelijk.

De digitale handtekening betreft een e-mail in combinatie met een SMS. Het betreft, in jargon, een ‘tweefactorauthenticatie’ (of: ‘2FA’). Deze vorm van authenticatie stoelt op het principe ‘iets wat de gebruiker weet en iets dat de gebruiker heeft’. In geval van een e-mail in combinatie met een SMS kan dat aldus worden toegepast: De gebruiker weet wat zijn of haar e-mail inloggegevens zijn en heeft een mobiele telefoon waarop SMS-berichten ontvangen worden. Deze vorm van 2FA is recent door zowel Hoge Raad (HR 14 juni 2019, ECLI:NL:HR:2019:957) alsook Raad van State (RvS 30 april 2019, ECLI:NLRVS:2019:1400) aanvaard als voldoende bepaalbaar, mits technisch juist ingericht uiteraard.

Verder lezen bij de bron.