Een nieuwsbericht uit Noord-Holland van 1 oktober 2020 heeft als kop: Historicus onderzoekt afpakken Joods vastgoed: vrije toegang tot oorlogsarchief nodig. De bijdrage vertelt over een historica, die onderzoek wil doen naar het afpakken van eigendommen van Joden tijdens WOII.  

Link naar artikel. Overigens zal dit onderzoek niet alleen in Haarlem wordt gestart.

Link naar Datalabs Verkaufsbücher - Nationaal Archief/Kadaster

Er klinkt een zekere verontwaardiging uit de titel. In het artikel zelf wordt verteld dat de gemeentearchivaris alle medewerking gaat verlenen, het onderzoek kan waarschijnlijk gewoon plaatsvinden, zij het onder bepaalde voorwaarden. Bij de overbrenging naar een archiefbewaarplaats/eDepot worden vaak bepalingen opgenomen over openbaarheid en veiligheid. De VNG heeft voor gemeenten een handreiking hierover opgesteld: Beperkt waar het moet.

In de vorige eeuw werd een beperking van 110 jaar al als lang ervaren, die werd bijvoorbeeld gehanteerd voor memories van successies. 75 jaar was over het algemeen de langste termijn. Formeel moeten gemeentearchivarissen bij het stellen van een beperking langer dan 75 jaar toestemming vragen aan Gedeputeerde Staten. Of die bepaling echt in overeenstemming is met de AVG vraag ik me af. AVG is immers Europese wetgeving en de Archiefwet niet.

Wat mij opvalt is dat sinds dezelfde AVG, beperkingen van 100 jaar steeds minder een uitzondering zijn.  Bij het begin van de AVG werd landelijk een dergelijke beperking ingesteld voor gezinskaarten, soms zelfs 110 jaar. Een argument dat vaak wordt gebruikt is dat mensen eenmaal in deze tijd langer leven dan vroeger. 

Zie jij net als ik een nieuwe trend van meer beperkingen? Daarentegen bieden open data en  anonimisering tools steeds meer mogelijkheden.